جایی که این سیاره ها شکل گرفته اند در صفحه یک پارچه منظومه شمسی ما بوده است دیسک بزرگی مملو از گاز , گرد و غبار و یخ را تصور کنید, که از همه جهات به سمت بیرون جایی که ابر اورت است کشیده شد, سپس به دور یک نقطه در وسط چخید و بعد شروع به ساخت دسته هایی با فواصل متفاوت کرد.
مواد سنگین تر (فلزات) به دلیل گرانش به نزدیکی خورشید رفتند , عناصر سبکتر (گاز ها) به سمت بیرون حرکت کردند. به همین دلیل است که سیارات درونی منظومه شمسی سنگی و سیارات بیرونی گازی هستند.
به همین دلیل است که نزدیکترین سیاره یعنی عطارد پر سخره و فلزی تر است در حالی که سیارات سنگی زهره , زمین و مریخ به تدریج از تراکمشان کم می شود.
منبع