به سامانه پرسش و پاسخ علمی دنوج خوش آمدید. با ثبت نام در سامانه و طرح پرسش جدید یا پاسخ به سوالات بی پاسخ کار را شروع کنید
سوالات علمی خود را می توانید در نسخه جدید دنوج مطرح نمایید. http://dnoj.ir/questions/
سامانه پرسش و پاسخ علمی دنوج پاسخ پرسش های علمی شما را می داند. شما در این سامانه سوالات علمی خود را در موضوعات مختلف علمی می پرسید, سپس کاربرانی که جواب سوال شما را می دانند در کوتاهترین زمان ممکن به سوال شما جواب می دهند. اینگونه هم شما که سوالی در ذهنتان شکل گرفته است به پاسخ سوال خود می رسید و هم دوستانتان که پاسخ سوالات شما را می دانند دانش خود را محک می زنند و با دیگر کاربران به اشتراک می گذارند.
سوالات,انتقدات و پیشنهادات خود درباره سامانه پرسش و پاسخ علمی دنوج را در این دسته مطرح کنید.

چرا با وجود جاذبه ، ابر ها به زمین نمی افتند ؟

+3 رای

من برام این سوال پیش اومده که چرا ابر ها با توجه به اینکه دارای وزن بسیار بالایی هستند ، با وجود جاذبه ای که همه چیز رو سمت خودش میکشونه ، ولی ابر ها بازم تو آسمون هستند و به زمین نمی افتند ...

پرسیده شد 5 Oct 2013 در زمین شناسی توسط loveb_9308 (270 امتیاز)

2 پاسخ

+2 رای

هر تکه ابر کوچک حدود 550 تن وزن دارد . یعنی تقریبا برابر با وزن 100 راس فیل بالغ. واقعیت این است که اگر همه ذرات تشکیل‌دهنده ابرها به هم متصل بودند به طور قطع ابر ها سقوط می‌کردند.

>ابرها از قطرات بسیار کوچک آب تشکیل شده‌اند.
ابعاد هر یک از این ذرات قطری معادل یک تا 100 میکرون دارند. هر توده ابر از ذرات جداگانه‌ای در این ابعاد ساخته شده است به طور میانگین در هر یک سی‌سی حجم ابر می‌توان چند صد ذره کوچک پیدا کرد.
در واقع بین هر دو ذره فاصله بزرگی حدود یک ملی‌متر فاصله وجود دارد. این یک میلی‌متر چیزی حدود 100 برابر قطر ذرات است و در عمل می‌بینیم بسیاری از این ذرات در جریان حرکت توده ابر حتی به هم نزدیک هم نمی‌شوند و برخوردی با هم ندارند.
اگرچه جرم کل ابر بسیار عظیم است، اما جرم تک‌تک ذرات سازنده آن بسیار پایین و ناچیز بوده به طوری که باید اثر جریانات هوایی و مقاومت هوا را روی آن محاسبه کرد.
به طور کلی جریانات هوایی که به دلیل گرمای سطح زمین از پایین به بالا جریان دارد کمک می‌کند تا تک‌تک این قطرات و در نتیجه کل ابر ساعت‌ها به حرکت در آسمان ادامه دهد.
این ذرات تشکیل‌دهنده ابر بر جریان هوایی شناور می‌مانند و به این ترتیب کل ابر از سقوط باز می‌ماند. البته می‌توان این توضیح را دقیق‌تر هم کرد. با کوچک شدن قطر ذرات، میزان درگیری آن با محیط اطرافش بیشتر می‌شود.
نیرویی که لازم است تا یک کره کوچک را در محیطی فشرده (در این مورد هوا)‌ حرکت دهد، طبق قانونی به نام استوکس محاسبه می‌شود.
با کمک این نیرو می‌توان سرعت حدی سقوط این ذرات را حساب کرد، این سرعت با توجه به قطر ذرات آنقدر کم است که بیشتر از 2 سال طول خواهد کشید تا یک متر سقوط کند.
معلوم است که عمر هیچ ابری به این حد نمی‌رسد و پیش از رسیدن به این نقطه ابر دگرگون شده است.
به این ترتیب ابر تنها زمانی سقوط خواهد کرد که محیط فشرده‌تر و قطرات با هم ترکیب شده و ذره‌های بزرگ‌تری تشکیل ‌دهند که بر اثر افزایش قطر، سرعت حدی سقوطشان افزایش یافته و به شکل باران به زمین سقوط ‌کنند.
اگر فیل‌‌ها هم می‌توانستند اجزای بدنشان را از هم جدا کنند آنها هم می‌توانستند در هوا شناور باقی بمانند.

منبع : ( + )

پاسخ داده شد 5 Oct 2013 توسط سعید (32,140 امتیاز)
بازنگری شد 5 Oct 2013 توسط سعید
+1 رای

اگه خودت بگی بارون چطور به پایین میآید متوجه این اتصالی كه دوستمون گفت میشی

پاسخ داده شد 23 Dec 2013 توسط bayat71mohamad (8,810 امتیاز)
...